Μοναξιά στο διαδίχτυο
Αισθάνομαι μόνος. Χαμένος. Αποκλεισμένος.
Προσπαθώ να δημοσιεύσω ένα post, αλλά αυτό μόλις εμφανιστεί αμέσως εξαφανίζεται.
Και αισθάνομαι πως η τεχνολογία με προδίδει.
Οι γνώσεις μου ίσως δεν επαρκούν. Αλλά μπορεί και να πρέπει να επιστρέψω στα παλιά, τα δοκιμασμένα... Στα τυπωμένα στο χαρτί.
Ακόμα κι αυτή η φωνή έκκλησης / διαμαρτυρίας δεν ξέρω αν θα μείνει ή αν θα εξαφανιστεί κι αυτή...
Προσπαθώ να δημοσιεύσω ένα post, αλλά αυτό μόλις εμφανιστεί αμέσως εξαφανίζεται.
Και αισθάνομαι πως η τεχνολογία με προδίδει.
Οι γνώσεις μου ίσως δεν επαρκούν. Αλλά μπορεί και να πρέπει να επιστρέψω στα παλιά, τα δοκιμασμένα... Στα τυπωμένα στο χαρτί.
Ακόμα κι αυτή η φωνή έκκλησης / διαμαρτυρίας δεν ξέρω αν θα μείνει ή αν θα εξαφανιστεί κι αυτή...
posted by Μανος Κοντολεων at 12:06 AM
6 Comments:
Πως είναι να μπαίνεις στο πετσί ενός στόχου και να τον ξεζουμίζεις….έτσι! Να αγρυπνάς στις γραμμές των μολυβιών σου. Μοιάζει με διαστροφική συνήθεια. Να αντιπαλεύεις τον καφέ, τον καναπέ, ακόμα και τον έρωτα και να αφήνεσαι ολοκληρωτικά σε μια ιδέα. Στην εκπόνηση της. Σ αυτό που αύριο ίσως σου κρύβει μια νίκη. Και θα την αναδείξει. Να ταυτοποιείται δίπλα από τις ήττες σου. Τις δικαιωμένες και τις αδικαίωτες.
…Βραδιάζει εδώ…σένα χειρόγραφο επάνω. Γύρισα στο σύνηθες σημείο αναφοράς μου. Ένα χειρόγραφο, το γιασεμί κι εγώ. Ξημερώνει! Δίπλα ο χρόνος καταγράφει μια έμπνευση που ανοίγεται. Απλώνει. Υγραίνεται. Είναι η φωνή της προσδοκίας. Η ποίηση που διαισθάνεται. Αυτά που μου λείπουν πιο πολύ. Η αλαζονεία μιας νέας φιλοδοξίας. Η ανάγκη μου να την προσπεράσω.. Το κυνήγι του μέσου όρου. Μια σιχαμένη αυταπάτη. Πλην όμως αγαπημένη…
Υ.Γ
Τι κι αν είναι διαδίκτυο; Η μοναξιά της γραφής είναι μια αιωνόβια εσώψυχη δύναμη.
Μόνο που τα χειρόγραφα έχουν αυτή την μυρωδιά της ιδέας που ξεθαρρεύει. Και ίσως είναι αυτό που κάνει τις γραφές να καίνε πιο πολύ κι απ την μήτρα του ήλιου ακόμα.
δεν είστε μόνος. φωνάζω κι εγώ για βοήθεια. ελπίζω να πιάσουν τόπο οι προσπάθειές μου. μην εγκαταλείπετε. και το λέω εγώ που πάνω στο γραφείο μου με περιμένουν οι χειρόγραφες σημειώσεις μου να τις συνεχίσω...
Το email μου είναι alombar42 (παπάκι) alombar42 (τελεία) com
Γράψτε μου για να κατατροπώσουμε αυτό το ατίθασο σύστημα :)
to mariatnhi & scalidi
Ναι είναι μοναχική η δουλειά του συγγραφέα, αλλά το αποτέλεσμά της -το κείενο εννοώ- τον φέρνει σε πεαφή με πολλούς.
Όμως για τον εαυτό μας γράφουμε. Κι αυτή η μαγική υποκειμενικότητα είναι που θα εννωθεί με την αντίστοιχα μοναχική υποκειμενικότητα του αναγνώστη.
Η Τέχνη είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση. Κι όμως είναι μια πράξη εντελώς πολιτική.
to alombar42
Ευχαριστώ για την προσφορά βοήθειας. Φεύγω όμως για την Έκθεση της Θεσσαλονίης. Όταν επιστρέψω από εκεί, την επόμενη εβδομάδα, κι αν το πρόβλημα εξακολουθεί να υπάρχει, θα επικοινωνήσω μαζί σου
Καταχρώμενη τη φιλοξενία σας στο μπλογκ, θα ήθελα να σας ζητήσω να διαβάσετε, όποτε βρείτε χρόνο και ευκαιρία, ένα πολύ μικρό απόσπασμα από μια νουβέλα που γράφω -υπάρχει σχετικό ποστ στο μπλογκ μου- και να μου πείτε τη γνώμη σας.
Σας καταλαβαίνω πολύ. Το έχω νιώσει κι εγώ πολλές φορές. Νιώθεις άοπλος όταν δεν ξέρεις να το χειριστείς. Αν και έχω περίπου δυο μήνες, ακόμα δυσκολεύομαι. Γι΄αυτό τρέχω στο χαρτί και στο μολύβι. Αν δεν υπάρχει άνθρωπος να σου εξηγήσει και δεν ξέρεις Αγγλικά, πας στο χωράφι χωρίς εργαλεία ή στην μάχη χωρίς όπλο.
Είναι άδικο, αλλά δε γίνεται κι αλλιώς.
Post a Comment
<< Home