Η δύναμη της εγκατάλειψης
...Πρέπει να το παραδεχτούμε. Η πλήρης εγκατάλειψη -εγκατάλειψη στο οτιδήποτε- επιφέρει δύναμη. Η εγκατάλειψη στο πάθος του έρωτα φτιάχνει τους εραστές. Η εγκατάλειψη στην εξουσία, τους ηγεμόνες. Η εγκατάλειψη στο φόβο, τους καλλιτέχνες.
Υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από τον έρωτα, την εξουσία και την Τέχνη, που να είναι έκφραση απόλυτης δύναμης; Λέω όχι. Και γι αυτό πιστεύω πως οι γνήσιοι καλλιτέχνες δεν φτιάχνουν ποτέ το αριστούργημα. Όπως οι μεγάλοι εραστές ποτέ δεν ερωτεύτηκαν. Οι γνήσιοι ηγεμόνες ποτέ δε βασίλεψαν. Σε ποια στάδια μπορούν να διεκδικήσουν τον κότινο της νίκης; Αφού όλα τους έχουν φτιαχτεί σύμφωνα με τα σχέδια των μετριοτήτων και για μετριότητες πάλι προορίζονται.
(από το -εκτός, πλέον, κυκλοφορίας- μυθιστόρημα "Αποφάσισα να σκοτώσω τον Ερμόλαο")
Υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από τον έρωτα, την εξουσία και την Τέχνη, που να είναι έκφραση απόλυτης δύναμης; Λέω όχι. Και γι αυτό πιστεύω πως οι γνήσιοι καλλιτέχνες δεν φτιάχνουν ποτέ το αριστούργημα. Όπως οι μεγάλοι εραστές ποτέ δεν ερωτεύτηκαν. Οι γνήσιοι ηγεμόνες ποτέ δε βασίλεψαν. Σε ποια στάδια μπορούν να διεκδικήσουν τον κότινο της νίκης; Αφού όλα τους έχουν φτιαχτεί σύμφωνα με τα σχέδια των μετριοτήτων και για μετριότητες πάλι προορίζονται.
(από το -εκτός, πλέον, κυκλοφορίας- μυθιστόρημα "Αποφάσισα να σκοτώσω τον Ερμόλαο")
posted by Μανος Κοντολεων at 8:43 AM
11 Comments:
Χμ, μερικά ερωτήματα και από άλλο πρίσμα. Χρησιμοποιώ τις σκέψεις σας παρακάτω, όπως τις θυμάμαι. Η αθωότητα προϋποθέτει ανιδιοτέλεια. Στον έρωτα δεν υπάρχει αυτό. Υφίσταται η εγκατάλειψη στο πάθος. Τι είναι και η αθωότητα;Δεν είναι εγκατάλειψη στο απόλυτο καλό, στην καλύτερη εκδοχή του άλλου και του εαυτού μας; Δεν γίνεται κάτω από ένα σπαρακτικό έρωτα να κρύβονται άπειρα αποθέματα αγάπης που δεν έχουν βρει προορισμό; Αν εγκαταλειφθούν εκεί στον αποδέκτη του έρωτα κι αυτά τα αποθέματα αγάπης, τι έχουμε τότε;
Το ίδιο και στην Τέχνη, αν εγκαταλειφθούν εκεί όλα τα "αποθέματα" του καλλιτέχνη στο έργο του; Ο κότινος της νίκης δε είναι για όλους όσοι εγκαταλείπονται στο πάθος του είτε για άνθρωπο είτε για την Τέχνη, ακριβώς αυτή η ίδια εγκατάλειψη; Αυτό δεν είναι το κέρδος τους; Το ταξίδι προς την κατάκτηση έστω και στιγμιαία της αιωνιότητας των αισθήσεών τους, της αισθητικής τους, της Τέχνης τους;
Οι μετριότητες δεν εγκαταλείπουν και δεν εγκαταλείπονται παρά μόνο στα μέτρα της μετριότητάς τους, έτσι δεν είναι;
Ειλικρινά το να αφήνομαι... είναι πλέον τρόπος ζωής για μένα στη δημιουργία και στη ζωή. Παραθέτω την εισαγωγή του βιβλίου μου ως απάντηση.
'Πάντα μου άρεσαν οι γοητευτικοί χαρακτήρες… εκτιμώ ότι ο κάθε άνθρωπος που έχει το θάρρος να φεύγει και να μην υπολογίζει τις συνέπειες, όχι από ανωριμότητα ή από αδιαφορία, αλλά επειδή προτιμά την ωμή αλήθεια της ζωής, χωρίς υποκρισίες και πρέπει, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και δύναμη. Πολλές φορές κάποιος που φτάνει στα όριά του φεύγει… Φεύγει από γενναιότητα και δίψα για τη ζωή… Δεν φεύγει επειδή διστάζει να αντιμετωπίσει τις σκληρές καθημερινές συνθήκες. Φεύγει γιατί αφήνει την ίδια τη ζωή να τον οδηγήσει στα φωτεινά ή σκοτεινά μονοπάτια της. Δεν αντιστέκεται. Ειλικρινά εκτιμώ ότι είναι σοφία το να δίνεσαι στα γεγονότα, στο ποταμό της ζωής. Εκείνος ξέρει καλύτερα τι είναι το σωστότερο για τον καθένα από μας, ακόμα και αν είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που εμείς κρίνουμε ή σχεδιάζουμε σαν σωστό και ταιριαστό.
Μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν φοβούνται να τολμήσουν να ταξιδέψουν με κάθε τρόπο, να τολμήσουν να γκρεμίσουν τον μικρόκοσμό τους. Αυτοί πιστεύω, ότι έχουν την πραγματική γενναιότητα του ‘ζην’. Έχω την έντονη ανάγκη να υπενθυμίζω στον εαυτό μου, σε περιόδους που τα πράγματα δεν πάνε όπως τα σχεδίαζα, γιατί συνεχίζω να έχω την αφέλεια και τη διαστροφή του προγραμματισμού καθώς επίσης και την απερισκεψία και την πεποίθηση ότι ελέγχω τη ζωή μου και τον εαυτό μου, ότι (όπως λέει και η παλιά παροιμία) «όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει.»
Μ’ αρέσει να μιλώ λοιπόν για ανθρώπους που τελικά χαλαρώνουν και αφήνουν τη ζωή να τους οδηγήσει χωρίς να περιμένουν τίποτα, ή ακολουθούν τα πιο κρυφά όνειρα τους. Μιλώ για αυτούς που δεν αντιστέκονται πλέον σ’ αυτό που θα έρθει, έτσι και αλλιώς… αφού δεν μπορούν να το σταματήσουν.'
Αλεξάνδρα, άκου και κάτι παράξενο που μου συμβαίνει: οι φίλοι μου -οι οποίοι υποτίθεται ότι με γνωρίζουν και από την καλή και από την ανάποδη- μου ζητούν συνεχώς να αφεθώ. Τους φαίνομαι συγκρατημένη μονίμως. Το παράδοξο είναι ότι εγώ είμαι πλήρως αφημένη αλλά σ' αυτά που νιώθω εγώ ότι θέλω άρα και μπορώ...
Το παράδοξο είναι ότι εγώ είμαι πλήρως αφημένη αλλά σ' αυτά που νιώθω εγώ ότι θέλω άρα και μπορώ...
πόσο γνώριμο είναι αυτό αλήθεια...
σαν ανίχνευση σε τσέπες χιλιοφορεμένου πανταλονιού.
Αλεξάνδρα, να... μαρτυρήσω τη συνέχεια;
Μάνο, γιατί εκτός κυκλοφορίας; Μερικά βιβλία δεν πρέπει ποτέ να βγαίνουν στην "απόσυρση"...
Χρήστο, :)
Όπως εσύ κρίνεις... έχεις το δικαίωμα αφού είσαι και ο πρώτος και μοναδικός μου αναγνώστης και κριτής...
Πώς να προεξοφλεί κάποιος ότι θα έχει ένα και μόνο και μοναδικό αναγνώστη;
Απαισιοδοξία ή αυτοσυγκράτηση;
Αλλά ο ήλιος ακόμα κι όταν δύει, ανατέλει -έτσι δεν είναι κάτοχε του αντίστοιχου ονόματος;
και τι ζητάς να μάθεις Χρήστο για την απόσυρση των βιβλίων;
Σε εποχή μεγίστης κατανάλωσης ζούμε. Όλα καταναλώνονται. Ας ελπίσουμε όχι και εμείς.
Ας αφεθούμε λοιπόν... Καμιά φορά ο άνεμος είναι ο καλύτερος πλοηγός
Μάνο, επιμένω ειδικά για τα βιβλία. Για ορισμένα βιβλία, αν μη τι άλλο. Ξέρω, είμαι εκτός πραγματικότητας, αλλά αν είναι αυτή η πραγματικότητα, προτιμώ να μένω εκτός...
Δηλαδή τελικά η δύναμη έρχεται σαν απόρροια μιας εμμονής, μιας εστίασης, μιας μονολιθικότητας; ΄Όποιος διαχέεται σε πολλά ενδιαφέροντα τελικά διασκορπίζεται;
Μάλλον εννοείς ως εγκατάλειψη την ολοκληρωτική άφεση. Όποιος αφεθεί απόλυτα τη στιγμή της συγγραφής, γράφουν οι μούσες μες απ’ αυτόν. Μήπως γι αυτό κι ο μεγάλος εραστής δεν ερωτεύεται; Διαπερνά τον εραστή μια ανεξέλεγκτη δύναμη, κι αυτός απλά την ακολουθεί.
@marKos-the-gnostic
Ίσως κάτι περισσότερο -να μην εξευτελίζεσαι καθώς θα επιζητάς κατατάξεις. Όργανο ή συνθέτης... ότι κι αν είσαι, μόνο για το ίδιο το πάθος.
Ζούμε σε κόσμο που επιζητά τις αξιολογήσεις, τις πρωτιές... Και έτσι σκοτώνει την ίδια τη δημιουργία.
@Χρήστο, όχι μεγάλα λόγια. Τί σημαίνει αυτό το "εκτός";
Στα λόγια, Μάνο μου... Στα λόγια είναι εύκολο να μένεις εκτός πραγματικότητας. Στην πράξη, θέλοντας και μη, προσαρμόζεσαι. Και χώνεσαι ως τα μπούνια...
Post a Comment
<< Home