"Σχεδόν Έρωτας" - μια κριτική από τον Γιώργο Βέη

Η γνωστή χαρμολύπη των συνήθως αδιέξοδων ερώτων ποτίζει ανεμπόδιστη τη γραφή. Τα πρόσωπα χάνονται μέσα στην ποικιλία των πραγμάτων, ενώ διακεκριμένοι τόποι, όπως είναι φέρ' ειπείν η Λεωφόρος Συγγρού, στοιχειώνουν το όραμα μιας αλλαγής της ύπαρξης προς το Αγαθό, το οποίο μάλλον δεν πρόκειται, σύμφωνα με όσα εκτίθενται, να υλοποιηθεί. Από τα έγκατα μιας τυφλής μανίας, η οποία επείγεται να αναποδογυρίσει τον κόσμο, ακούγεται σταθερά η βουή των παθών του ανθρώπου. Ο δόκιμος μυθιστοριογράφος προτείνει μάλιστα έναν ενοφθαλμισμό, ενσωματώνοντας στον κύριο κορμό των αφηγημάτων γνωστούς και άγνωστους στίχους ποιητών μας, με τους οποίους ιδιοσυγκρασιακά συγγενεύει. Η διακειμενική αυτή σταυροβελονιά είναι ένα ακόμη δείγμα των ομολογουμένων συνθετικών ικανοτήτων του συγγραφέα.
(Γιώργος Βέης -"Αυγή της Κυριακής", 24/7/2006)